فيل استينسون يكي از اساتيد دانشگاه كانزاس دو سال از عمر خود را صرف تلاش براي بازسازي يك سازه‌ي باستاني رومي در غرب تركيه كرده است و براي اين كار از يك ابزار بسيار پيشرفته و مدرن يعني پرينتر سه‌بعدي كمك مي‌گيرد.
فيل استينسون، استاديار باستان‌شناسي، مدل‌هاي پرينتشدهي سه‌بعدي از سنگ‌هاي مرمر را كنار يكديگر قرار مي‌دهد. هدف او تطبيق اين سنگ‌ها با نمونه ساخت اصلي پروپيلون در ۲۰ سال قبل از ميلاد است. پروپيلون، دروازه‌ي ورودي و خروجي معبدي به نام سباستين (به معني معبدي براي امپراطورهاي رومي) است.
استينسون به‌جاي استفاده از بلوك‌هاي مرمري حجيم، با يك پرينتر سه‌بعدي به نام CR 105 3D قطعات كوچك پلاستيكي را مي‌سازد كه تمام جزئيات دقيق برآمدگي‌ها و شكاف‌هاي بلوك سنگي را دارند. نرم‌افزار Agisoft Photoscan Pro براي ساخت يك مدل سه‌بعدي واقعي، با بررسي عكس‌هاي مختلف بلوك‌ها از زاويه‌هاي مختلف پرينتر را هدايت مي‌كند.
فيل استينسون، استاديار باستان‌شناسي، در تلاش است طبقه‌ي فوقاني اين سازه‌ي باستاني رومي معروف به پروپيلون را در غرب تركيه بازسازي كند (پروپيلون در يونان باستان به معني دروازه است). پروپيلون بيست سال قبل از ميلاد ساخته شده است و دروازه‌ي ورودي، خروجي معبد سباستين در آفروديسياس بوده است.
به‌گفته‌ي استينسون:
انجام اين كار به صرفه‌جويي در زمان به‌ويژه در جابه‌جايي بلوك‌ها با يك جرثقيل كمك مي‌كند. من مطمئن نيستم چگونه مي‌توانيم از جرثقيل استفاده كنيم، زيرا ممكن است سكوي بتني نتواند اين وزن را تحمل كند.
استينسون از ياسمين ال جايوسي، دانشجوي كارشناسي رشته‌ي معماري در بريتانيا براي رفع مشكلات دسترسي به زمين در تركيه و مشكلات قانون‌گذاري و همين‌طور هزينه‌ي جابه‌جايي بلوك‌هاي مرمرين استفاده كرد تا در فرآيند پرينت و عكس‌برداري شامل جمع‌آوري داده‌ها و تصاوير مربوط به زمين از طريق دوربين‌هاي دستي ( براي اطلاعات بيشتر اينجا كليك كنيد)و پهبادها به او كمك كند و در مرحله‌ي بعد آنها را در لاورنس پرينت كند.
فيل استينسون، استاديار باستان‌شناسي و ياسمين ال جايوسي، دانشجوي فارغ‌التحصيل معماري بريتانيا در حال كار روي پروپيلون واقع در تركيه، جولاي ۲۰۱۷. اي جايوسي در تلاش براي بازسازي اين سازه‌ي باستاني در پردازش پرينت سه‌بعدي و تصويربرداري به استينسون كمك مي‌كند.
به‌گفته‌ي ال جايوسي:
اين كار دقيقا مثل معماري معكوس بود. به‌جاي ساخت يا طراحي يك سازه، از سرنخ‌ها براي درك ساختار اصلي و طراحي اين سازه در آن زمان استفاده كرديم تا بتوانيم سازه‌ي فيزيكي را بر اساس سازه‌ي تاريخي احيا كنيم.
پروژه‌ي پروپيلون استينسون بخشي از يك كاوش بزرگ‌تر در منطقه‌ي آفروديسياس و نتيجه‌ي همكاري بين وزارت فرهنگ و جهانگردي جمهوري تركيه دانشگاه نيويورك و دانشگاه آكسفورد در بريتانيا است. مدت‌زمان اين پروژه‌ي همكاري پنج سال است.
جمعيت تقريبي شهر باستاني آفروديسياس در يونان باستان ۱۰ هزار نفر بوده است اما اين شهر بيشتر به‌خاطر طراحي معماري شهري، بناهاي يادبود و مجسمه‌هاي مرمري معروف است. دروازه‌ي پروپيلون (كه استينسون در حال بازسازي و بررسي آن است) به يك محوطه‌ي بزرگ‌تر معبد راه پيدا مي‌كند كه وقف خداي آفروديت و سپس وقف امپراطورهاي ژوليو كلاودي قرن اول ميلادي شد. به‌گفته‌ي استينسون:
دوام ساختمان و معماري اين بنا از مجسمه‌هاي آن بيشتر است. به نظر مي‌رسد مجسمه‌ها در اوايل دوره‌ي مسيحيت از ساختمان حذف شده‌اند و خود ساختمان طولاني‌تر دوام آورده است.
فيل استينسون با استفاده از يك پرينتر سه‌بعدي با مدل‌هايي در مقياس ۱:۲۰ نسبت به مجسمه‌هاي سنگي تالار وسكو كار مي‌كند. فرآيند مدلسازي در زمان و هزينه‌ي جابه‌جايي فيزيكي بلوك‌هاي مرمري به محل كار كمك مي‌كند.
معبد پس از مرگ اولين امپراطور رومي، آگوستوس در ۱۴ ميلادي ساخته شده است. به‌گفته‌ي استينسون، شهر آفروديسياس رابطه‌ي خاصي با آگوستوس و ژوليوس سزار دارد. آنها به‌دليل معبد خود در آفروديت اين شهر را دوست داشتند. خاندان سزار مدعي ارتباط الهي با آفروديت بودند. در طول دوره‌ي رومي، آفروديسياس پس از دريافت اختيارات مشخص مثل كاهش ماليات و منابع بيشتر براي زيباسازي شهر به مركز شهر تبديل شد. احتمالا ساكنين شهر، محوطه‌ي معبد سباستين را در دوره‌ي نامشخصي پس از مرگ آگوستوس ساخته‌اند يعني زماني كه مشخص نبود جانشين آن، تيبريوس امتيازات اين شهر را تمديد كند. به‌گفته‌ي استينسون:
ساختمان اين دروازه كه در حال بررسي آن هستم، يك گالري از مجسمه‌هاي خاندان سلطنتي آن دوران بوده است.
در مرحله‌ي بعد استينسون و همكاران نحوه‌ي قرارگيري و تطبيق معماري دروازه با داربست‌هاي فلزي را محاسبه كردند كه سازندگان اصلي به كار مي‌بردند. استينسون در دفتر خود واقع در لاورنس بخش‌هاي كوچك پرينتشدهي سه‌بعدي را مثل يك پازل جابه‌جا كرد تا به نتيجه‌ي اصلي برسد و استينسون از دفتر خود در لاورنس بخش‌هاي كوچك پرينت سه‌بعدي را مثل يك پازل دست‌كاري كرد تا به عملكرد آنها پي ببرد، اين مدلسازي به شروع كار اصلي او كمك كرد.
منبع:سايت زوميت
